ट्रेक करण्यात चार महिन्यांचा खंड पडलेला. उजवा गुडघा जबरदस्त दुखावलेला. उठताना "लॉक व्हायचा". पुढचं पाउल टाकणं अशक्यचं! डॉक्टरांनी निदान केलेले " ACL Injury". दीड महिना फिजिओथेरपी केली. घरच्या घरी व्यायाम सुरु केले. वेदना एकदम गायब!
वेदनेची जागा मात्र भयाने घेतली. आत्मविश्वास गमावला.
शिवप्रसाद चा फोन खणाणला, "मॅम, चला राजमाची ट्रेकला. गॅप पडलाय. ह्या ट्रेक ने पुन्हा सुरुवात करा. तुमचा एन्ड्युरन्स टेस्ट होईल. काही लागल तर मी आहेच."
मी "शिव, माझा कॉन्फीडन्स गेलाय. मी नाही करू शकणार. त्यात रात्रीचा ट्रेक आहे. "
शिव प्रेरणा देत होता आणि माझा स्वत:शी संवाद पकड घेत होता. विचार केला "सुरुवात करायची असेल तर ती आत्ताच होऊ शकते. आज आणि आत्ताच"
ट्रेकला येते असं शिवला सांगितलं खरं पण विचारांशी युद्ध सुरु झालं. सपाट असले तरी १५ किमी अंतर, रात्र, गुडघा एवढा ताण घेणार का? निम्म्या अंतरावर वेदना सुरु झाली तर काय?
वर वर मी शांत दिसत होते. मात्र स्व-युद्ध सुरु होतं.
ट्रेक सुरु केला. माझ्या माझ्या गतीने.
शेवटी थोडी थकले तेव्हा मात्र पायाखालची जमीन खाली-वर भासत होती.
क्षितिज आणि व्यंकटेश मला साथ करत होते. पार्टीसीपंन्ट अधून-मधून माझ्याशी गप्पा मारत होते.
विचारांशी युद्ध सुरु असताना बेस गाव मात्र जवळ येतं होतं.
मी कल्पना केली तेवढी ना मी थकले ,ना दमले की मंदावले.
माझ्या विचारातील भयाने, गुडघ्याने आणि आत्मविश्वासाने मला सपशेल खोटं ठरवलं.
ट्रेक साडे-चार तासात पूर्ण झाला!
अनपेक्षित जे सुखद आणि प्रेरणादायी होतं!
अजून पुढचा टप्पा बाकी आहे, चढाई आणि उतराई!
करेल लवकरचं!
No comments:
Post a Comment